CHECKPOINT

Τσαλακωμένες γυναίκες στο Άρλιγκτον Παρκ

"Μπαμπά, ο Μπάρναμπι κάνει χαζομάρες" είπε εκείνη.
"Ναί;" Ο Μπένεντικτ ξεχώρισε έναν δίσκο και τον έβαλε στην άκρη. "Εδώ που τα λέμε, τ' αγόρια είναι λίγο χαζά, δεν συμφωνείς;"
"Είπε ότι δεν θέλει να ντυθεί. Είπε ότι η μαμά είναι υπηρέτριά του. Η μαμά είπε ότι θα το πει στον κύριο Μάστερς"
"Ώστε έτσι;" Το γέλιο του Μπένεντικτ ακούστηκε σαν γάβγισμα. "Στ' αλήθεια το είπε;"
"Ναι", είπε η Κάθριν.
"Αυτό κι αν θα ήταν αστείο"
Η Κάθριν δεν απάντησε. Προφανώς δεν πίστευε ότι ήταν αστείο. Στεκόταν δίπλα του και περίμενε, θαρρείς, μια πιο ικανοποιητική απάντηση.
"Ελπίζω να μην πει και για μένα στον κύριο Μάστερς". είπε ο Μπένεντικτ. "Μπορεί να με βάλει τιμωρία."
Η Κάθριν γέλασε. Ο Μπένεντικτ της έδωσε τον δίσκο που είχε κρατήσει έξω από το κουτί.
"Ας παίξουμε αυτό τώρα", είπε.
"Εντάξει", είπε εκείνη. "Τί είναι;"
"Είναι μια όμορφη κυρία που τραγουδάει",
"Α!"
Τον ακολούθησε στο καθιστικό και η Τζουλιέτ στάθηκε στην πόρτα. Η βροχή έπεφτε στο παράθυρο. Ήταν τόσο γκρίζα, τόσο γκρίζα και ανώφελη! Ήταν σαν τη θλίψη, εμοιαζε να αποκλείει κάθε πιθανότητα, κάθε άλλη απόχρωση συναισθήματος. Ο Μπένεντικτ έβαλε τον δίσκο στο μηχάνημα και το δωμάτιο πλημμύρισε από μουσική. Αναγνώρισε μια μελωδία του Ραβέλ. Ήταν η ηχογράφηση της Μέλανι Μπαρτ που είχε αγοράσει ο Μπένεντικτ πέρυσι. Ο ήχος της μουσικής έφερε δάκρυα στα μάτια της Τζουλιέτ. Ήταν η φωνή αυτής της γυναίκας, τόσο μοναχική και δυνατή, τόσο... υπερβατική. Έκανε την Τζουλιέτ να πιστεύει ότι μπορούσε να τα υπερβεί όλα, αυτό το σπιτάκι με τις βρόμικες μοκέτες του, τα ψώνια του, τους γεμάτους ελλατώματα ανθρώπους του, να υπερβεί τις γκρίζες μουσκεμένες από τη βροχή εκτάσεις του Άρλιγκτον Παρκ, να υπερβεί ακόμη και το ίδιο της το σώμα, όπου η πικρία είχε κάτσει σαν μολύβι στις φλέβες της. Θα μπορούσε να ανθίσει κάπου σαν λουλούδι. Θα μπορούσε να βρει ένα μέρος λιγότερο στενάχωρο, λιγότερο περιοριστικό, και να ξεδιπλώσει εκεί όλα τα πέταλα που είχαν τσαλακωθεί μέσα της.
"Τα γαλλικά της είναι εξαίσια, δεν συμφωνείς;" της είπε ο Μπένεντικτ.
Διάβαζε τις σημειώσεις στο εξώφυλλο, όπου μια φωτογραφία έδειχνε τη Μελανί Μπαρτ σε μια παραλία, φορώντας πράσινη τουαλέτα κι ατενίζοντας τη θάλασσα. Η Τζουλιέτ ένιωσε την επιθυμία να του τ' αρπάξει από τα χέρια, να τ' αρπάξει και να το καταστρέψει, να κάνει τη Μελανί με τα εξαίσια γαλλικά της χίλια κομμάτια. Φυσικά και ήταν εξαίσια τα γαλλικά της! Εκείνη δεν ήταν υποχρεωμένη να σπαταλά τη ζωή της φροντίζοντας τον Μπένεντικτ, ταΐζοντάς τον, πλένοντάς τον, κυοφορώντας και μεγαλώνοντας τα παιδιά του! Αντί γι' αυτό είχε κοιτάξει τον εαυτό της, είχε ξεσκονίσει τα γαλλικά της κι έπειτα είχε κατέβει στη παραλία φορώντας την τουαλέτα της.
Η Τζουλιέτ δεν ένιωθε πια καμμιά υπέρβαση. Ένιωθε οργισμένη και σκοτεινή, συμπαγής σαν μολύβι.
"Μπαμπά," είπε η Κάθριν, "θα σου άρεσε να σου τραγουδούσε αυτή η κυρία;"

Η συνέχεια στο "Άρλιγκτον Παρκ" της Ρέϊτσελ Κασκ σε μετάφραση της Κατερίνας Ιορδάνογλου, εκδόσεις ΤΟΠΟΣ

posted by fani @ 1:02 PM