ο παράδεισος ως τουριστικός προορισμός
για μένα προσωπικώς (υπογραμμίζω το προσωπικώς) τελεί υπό εξαφάνιση, είναι είδος απειλούμενο από τη γιγαντούμενη τουριστική-πολιτιστική βιομηχανία που επαίρεται για τα εκατομμύρια των πελατών της, τα οποία αυξάνονται χρόνο με το χρόνο.
Η τουριστική ανάπτυξη λοιπόν υπόσχεται να μην αφήσει παραλία χωρίς beach-bar με ξαπλώστρες, ομπρέλλες, φραπέ και "μουσική", δίχως Ι.Χ. σκάφη, jet-ski και Δ.Χ. εκδρομικά πλοιάρια, χωρίς γιγαντιαία ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα στενάχωρα δωμάτια με τηλεοπτικούς δέκτες, πολυτελή resorts και βίλλες σε παρθένες μέχρι χτες εκτάσεις της θάλασσας και του βουνού, να μην αφήσει χωριό, πλατεία, ρουμάνι, φαράγγι, κάμπινγκ και ξενοδοχείο χωρίς φεστιβάλ και πολιτιστικές εκδηλώσεις, αφίσσες και πανώ, μεγαφωνικές εγκαταστάσεις, προβολείς, τραπεζοκαθίσματα, κερκίδες, θεατές, στριμωγμένα Ι.Χ. αυτοκίνητα που πλημμυρίζουν και κατακυριεύουν τον τόπο και καταπίνουν αλάνες, πεζοδρόμια, πλατείες, δρόμους και πεζόδρομους και τέλος τόνους σκουπιδιών και λυμάτων σε θάλασσες, ακτές, ρεματιές, πρόχειρες τάφρους και σκουπιδοτόπους σε πλαγιές και δάση.
Υπάρχει ακόμη καταχωνιασμένη στη μνήμη μου μιαν έρημη παραλία στη Χαλκιδική, που μια φοιτητική παρέα επισκεπτόταν με ώτοστοπ. Υπνόσακοι απλωμένοι στη σκιά λίγων δέντρων στην παραλία, ένα ψευτοταβερνάκι λίγο πιο κάτω όπου μια γιαγιά μαγείρευε φασολάκια από τον μπαξέ, έκοβε και δυό-τρεις ντομάτες για τη σαλάτα και αν ήταν καλή η ψαριά του παπού της θα τηγάνιζε και καμμιά γόπα. Το βράδυ χαζεύαμε τα αστέρια και μας νανούριζαν τα τριζόνια μαζί με τα κύμματα της θάλασσας όταν σώπαιναν τα τραγούδια μας με την κιθάρα. Το πρωί αυγά από το κοτέτσι και για τους τολμηρούς (οι περισσότεροι έκαναν μπλιαχ) γάλα από την κατσίκα. Η παραλία αυτή σήμερα κατοικεί τη χώρα της νοσταλγίας.
Πολύ φοβάμαι δε πως θα την ακολουθήσουν λίαν συντόμως όλοι οι μικροί επίγειοι παράδεισοι μαζί με τους ανθρώπους τους, που ακόμη αντιστέκονται ως οι τελευταίοι των Μοϊκανών.
posted by fani @ 12:30 PM
5 Comments:
Η οδός παραδείσου μας τέλειωσε.
Χθαμαλός γραφειοκράτης της κατάντιας του -πάλαι ποτέ- 'παραδείσου' που περιγράφεις, προσυπογράφω [ή μάλλον αφήνω μελανή εγγραφή] στη φευγαλέα εικόνα που με ταξίδεψες-μέσα στον πανικό του γραφείου.
Μεγάλη συζήτηση ανοίγεις. Εγώ, πάντως, αυτή τη στιγμή, ταξιδεύω στις παραλίες των παιδικών ονείρων μου.
Στην Arcadia που χάθηκε.
Στους κέδρους της ερημικής Ελαφονήσου. Στο κάστρο της Αστροπαλιάς κοιτώντας το ολόγιομο. Στο Πόρτο Κάγιο που περπατάγαμε ώρες για να φτάσουμε στη 'γολέτα του Κατσώνη' από τα Ορλωφικά. Στη χώρα της Φολεγάνδρου-πίσω από τα ρακόμελα. Στο πάνω καφενεδάκι στα Θέρμα της Σαμοθράκης στα mid-80's-μετά από το ραντεβού με τη μικρή Γερμανίδα στις δροσερές βάθρες. Στα ούζα στο κάμπινγκ στην Περίσσα το '89.
Στις πεταλίδες που βγάζαμε με τον πατέρα μου στα απόμερα βραχάκια στα Κύθηρα του '94-το ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ καλοκαίρι που συνυπήρξα -έστω και για λίγο- σε διακοπές μαζί με τους γονείς μου...
Στα κάστρα στην άμμο που φτιάχναμε με την τότε σύντροφο μου στο Γάνεμα. Στο στρωματάκι που κόντεψε να φτάσει στη χώρα του Καντάφι σαν το πήρε ο αέρας από τη Σούγια και παραλίγο να πνιγούμε στο ανοιχτό πέλαγο περισματικά κυνηγώντας το..
Στα αμπελοφάσουλα της ορεινής Νάξου μετά το κατρακύλισμα στους καυτούς αμμόλοφους.
Όλα- αξεδιάλυτα ίχνη στην θολή άμμο του μυαλού μου.
Μακάρι να μπορούσα να γράψω αυτά που είμαι σε θέση να γνωρίζω για το μέλλον. Το ζοφερό που περιγράφεις.
Της τουριστικής ανάπτυξης..
"Η κόλαση, [όμως], είναι [μόνο] οι άλλοι" .. (;)
Να μια ερώτηση που η ελληνική κοινωνία δεν απευθύνει ποτέ στον εαυτό της...
Αγαπητέ Sui,
ξύνεις βαθειές πληγές και θα βάλω τα κλάμματα. Μόνον αναμνήσεις θα κληρονομήσουμε στους επόμενους που θα έρθουν, μπόλικα σκουπίδια και ίσως αν αντέξουμε και μερικά παραμύθια για ένα καλύτερο μέλλον ως ενδεχόμενο, που ακόμη(;) κουβαλάμε μέσα μας... και προς το παρόν ο σώζων εαυτόν σωθήτω ακόμη και παρηγορώντας τους άλλους μέσα στην δική του απελπισία. Γράψε.
fani said..."Υπάρχει ακόμη καταχωνιασμένη στη μνήμη μου μιαν έρημη παραλία στη Χαλκιδική, που μια φοιτητική παρέα επισκεπτόταν με ώτοστοπ."
Η παρέα αυτή - αν και όχι ως παρέα πλεόν - συνεχίζει να επισκέπτεται την περι ου ο λόγος παραλία!
Ομως, ο καθένας έχει το ΙΧ του (και κάπου θα πρέπει να παρκάρουν όλα αυτά), αρκετοί ΄εχουν το σκάφος/φουσκωτό τους (και κάπου πρέπει να δέσουν αυτά) και φυσικά ουδείς εξ αυτών διανοείται να διακοπεύσει άνευ ερκονδίσον-τιβι-καθημερνό ντουζ (και κάπου θα πρέπει να απιθώσουν τα παχύσαρκα κορμιά τους όλοι αυτοί. Ολοι εμείς).
Προς τι λοιπόν η νοσταλγία για κάτι που μάλλον απεχθανόμαστε;
Διακοπές χωρίς κρέμα νυχτός, φορτωμένη σα γαϊδούρι, καταϊδρωμένη και 'απλυτη να προσπαθείς να κοιμηθείς με την άμμο να μαστιγώνει τα ευαίσθητα μαγουλάκια σου (λόγω αέρα)... με αντάλλαγμα μια "παρθένα" παραλία θα έκανες; (η ερώτηση δεν απευθύνεται μόνο σε σένα, αλλά σε όλους μας)
E;
Εεεετσι!
Τι περίεργο, να νοσταλγούμε κάτι που το γκρεμίσαμε για να γίνει η ζωή μας καλύτερη... με τίποτα δεν μένουμε ευχαριστημένοι.
Μετανοείτε, τουρίστες!
Ο βυθός γαρ ιλύς
ΥΓ: Χερετίσματα από Ιο (κατέβηκα για ψώνια στη χώρα από μια ξεχασμένη μισοέρημη παραλία - δεν σας λέω ποιά...χι χι χι)
Νατάσα μου, τι έγινε, απ’ τα ψηλά στα χαμηλά, απο το απομονωμένο resort στο Μαγγανάρι δι’ ολίγους και εκλεκτούς στην ανώνυμη μισοέρημη παραλία; Και το έλεγα εγώ, κάπου θα συναντηθούμε. Καθώς ως τουρίστρια-καταναλώτρια δεν μου χρειάζεται ούτε ερκοντίσιον, ούτε τιβί, δεν λέω όμως όχι τώρα πια στην κρέμα νυκτός, ούτε σε μια στέγη με καθαρά σεντόνια, αυλή ή μπαλκόνι και ντους, όμως απεχθάνομαι τα ξενοδοχεία γιατί μου αρέσει να φτιάχνω το πρωϊνό μου και ενίοτε να μαγειρεύω και υποψιάζομαι πως το ίδιο ισχύει και για σένα. Και ιδού!
Το ερώτημα όμως είναι αν τα γούστα μας ως καταναλωτών πρέπει να αποτελούν το υπέρτατο κρίτηριο του είδους της οργάνωσης-λειτουργίας-ανάπτυξης της κοινωνίας, της οικονομίας και της παραγωγής, όπως το σύστημα μας έχει ήδη πείσει και με εμάς τους ίδιους ως μετόχους του. Εεεε;
Καλοκαιρι του '70 ...Ποσίδι Χαλκιδικη
Με μια κολλητη , περασαμε ολο το καλοκαιρι (δυόμισυ μηνες) σε μια ψαράδικη καλυβα , χωρις ντουζ , ραδιόφωνο, ρούχα (σχεδόν).... Μονο θαλασσα , βιβλια , φαγητο (οτι "κάτσει") , κιθάρες , έρωτες , αστροφεγγιές , και .... άφθονα νειάτα
...... Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ....
--------------------
Οταν μετα απο πολλα χρονια επιχειρησα να ξαναπαω εκει ... δεν το βρηκα αυτο το μερος . Σαν να το ειχα δει καποτε στο ονειρό μου .
Post a Comment
<< Home