sleeping with the enemy
Στο τέλος του προηγούμενου αιώνα ο καπιταλισμός είχε ήδη κατόρθωσει με αφάνταστη μαεστρία να ενσωματώσει στην δική του ατζέντα το κίνημα για την γυναικεία χειραφέτηση στον δυτικό κόσμο.
Η μαζική ένταξη των γυναικών στην αγορά εργασίας για ένα μεροκάματο ή για μια καριέρα και η απελευθέρωση της γυναικείας σεξουαλικής ζωής από τα δεσμά του γάμου και της αναπαραγωγής, προχώρησαν (και προχωρούν ακόμη) μαζί με μια ριζοσπαστική επίθεση ισοπέδωσης και εμπορευματοποίησης της παραδοσιακής οικιακής οικονομίας και της προσωπικής ζωής.
Την δεσποτική πατριαρχική κουλτούρα, κατά τόπους συνυφασμένη με μητριαρχικές παραδόσεις, δεν διαδέχεται μια κουλτούρα συντροφικής αλληλεγγύης και συνεργασίας, προσωπικής αυτονομίας και αλληλοσεβασμού αλλά σύγχυση και ανασφάλεια, έλλειψη εμπιστοσύνης (όχι μόνο στον άλλον αλλά και στον εαυτό μας) που γυρεύει διαρκώς επιβεβαίωση, ακόρεστη ανικανοποίηση που τρέφεται από τις σάρκες της, άνευ ορίων ανταγωνισμός και πάθος για επιτυχία και άνοδο που σακατεύει.
Οι τυφλές δυνάμεις(το κεφάλαιο, η επιστήμη, η τεχνολογία, η εμπορευματοποίηση) της νέας πολιτιστικής επανάστασης επεκτείνονται διαρκώς όλο και περισσότερο στα του οίκου, της ψυχής και του σώματος μας προάγοντας κατακερματισμό, εξάρτηση και αποξένωση, βαφτίζοντάς τα απελευθέρωση και πρόοδο.
Κάποτε οι γυναίκες τό 'σκασαν από το σπίτι τρέχοντας αλαφιασμένες μακρυά από τον αφέντη-πατέρα, αδερφό, σύζυγο για να χειραφετηθούν ως δυνάμει αυτόνομες ανθρώπινες υπάρξεις. Η ειρωνία είναι πως σήμερα έχω την εντυπώση πως ο γυναικείος αγώνας της προσωπικής χειραφέτησης και αυτονομίας εστιάζεται στην επαναδιεκδικήση της εστίας μας από το κράτος της τηλεόρασης, την επέλαση της lifestyle καταναλωτικής βιομηχανίας και την πίκρα του κατά βάσιν ατομικού, γυναικείου νοικοκυριού (μονότονου, βαρετού, διπλά κουραστικού)ενός μοναχικού ή οικογενειακού ησυχαστηρίου-υπνωτηρίου πίσω από μια καλά κλειδαμπαρωμένη πόρτα ασφαλείας.
Ειδάλλως αυτό που μας απομένει είναι shopping therapy στα πρόθυρα της υστερίας.
Η μαζική ένταξη των γυναικών στην αγορά εργασίας για ένα μεροκάματο ή για μια καριέρα και η απελευθέρωση της γυναικείας σεξουαλικής ζωής από τα δεσμά του γάμου και της αναπαραγωγής, προχώρησαν (και προχωρούν ακόμη) μαζί με μια ριζοσπαστική επίθεση ισοπέδωσης και εμπορευματοποίησης της παραδοσιακής οικιακής οικονομίας και της προσωπικής ζωής.
Την δεσποτική πατριαρχική κουλτούρα, κατά τόπους συνυφασμένη με μητριαρχικές παραδόσεις, δεν διαδέχεται μια κουλτούρα συντροφικής αλληλεγγύης και συνεργασίας, προσωπικής αυτονομίας και αλληλοσεβασμού αλλά σύγχυση και ανασφάλεια, έλλειψη εμπιστοσύνης (όχι μόνο στον άλλον αλλά και στον εαυτό μας) που γυρεύει διαρκώς επιβεβαίωση, ακόρεστη ανικανοποίηση που τρέφεται από τις σάρκες της, άνευ ορίων ανταγωνισμός και πάθος για επιτυχία και άνοδο που σακατεύει.
Οι τυφλές δυνάμεις(το κεφάλαιο, η επιστήμη, η τεχνολογία, η εμπορευματοποίηση) της νέας πολιτιστικής επανάστασης επεκτείνονται διαρκώς όλο και περισσότερο στα του οίκου, της ψυχής και του σώματος μας προάγοντας κατακερματισμό, εξάρτηση και αποξένωση, βαφτίζοντάς τα απελευθέρωση και πρόοδο.
Κάποτε οι γυναίκες τό 'σκασαν από το σπίτι τρέχοντας αλαφιασμένες μακρυά από τον αφέντη-πατέρα, αδερφό, σύζυγο για να χειραφετηθούν ως δυνάμει αυτόνομες ανθρώπινες υπάρξεις. Η ειρωνία είναι πως σήμερα έχω την εντυπώση πως ο γυναικείος αγώνας της προσωπικής χειραφέτησης και αυτονομίας εστιάζεται στην επαναδιεκδικήση της εστίας μας από το κράτος της τηλεόρασης, την επέλαση της lifestyle καταναλωτικής βιομηχανίας και την πίκρα του κατά βάσιν ατομικού, γυναικείου νοικοκυριού (μονότονου, βαρετού, διπλά κουραστικού)ενός μοναχικού ή οικογενειακού ησυχαστηρίου-υπνωτηρίου πίσω από μια καλά κλειδαμπαρωμένη πόρτα ασφαλείας.
Ειδάλλως αυτό που μας απομένει είναι shopping therapy στα πρόθυρα της υστερίας.
posted by fani @ 12:03 PM
5 Comments:
unisex το πρόβλημα και ίσως αυτό να δημιουργεί μια ελπίδα παραπάνω αφού και εμείς επαναδιεκδικούμε την εστία μας και έναν διαφορετικό δημόσιο χώρο. Την καλημέρα μου
Στο τέλος του προηγούμενου αιώνα ο καπιταλισμός είχε ήδη κατόρθωσει με αφάνταστη μαεστρία να ενσωματώσει στην δική του ατζέντα το κίνημα για την γυναικεία χειραφέτηση στον δυτικό κόσμο.
Απολύτως σύμφωνος με τη διαπίστωση αυτή, αναρωτιέμαι αν το πρόβλημα του φεμινιστικού κινήματος, όπως διαμορφώθηκε, δεν ήταν ότι ακριβώς μετατόπισε τον πολιτικό χαρακτήρα του από τη δομή της σύγχρονης κοινωνίας (καπιταλισμός) στο προσωπικό πεδίο (γυναικεία απελευθέρωση). Με αυτή την έννοια, μπορεί η επαναδιεκδίκηση της εστίας, να μην είναι πολιτικό, αντικαπιταλιστικό ζητούμενο;
(Να'σαι καλά για τα δύσκολα που βάζεις)
Αγαπητέ Δ.Λ. εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.
Για μένα το ζητούμενο είναι πώς αγώνας των γυναικών για προσωπική χειραφέτηση και αυτονομία (που ήταν και είναι ζήτούμενο του φεμινιστικου κινήματος κάνοντας την εύστοχη, κατ' εμέ, διαπίστωση πως το προσωπικό είναι πολιτικό) υπερβεί τον ευνουχιστικό ορίζοντα της ολοκληρωμένης, ισότιμης ένταξης στην καπιταλιστική κοινωνία.
Ίσως η απεξάρτηση απο την τηλεόραση (και την κουλτούρα της), που σήμερα συνιστά κατά τη γνώμη μου τον κεντρικό ιδεολογικό μηχανισμό του σύγχρονου καπιταλισμού, τη νέα εστία του οίκου μας, αποτελεί ένα κάποιο βήμα.
Και αν καταφέρουμε να μεταμορφώσουμε τουλάχιστον το σπίτι μας από ένα άνετο ή στενάχωρο πάρκινγκ σωμάτων και ψυχών (και ενίοτε εργαστήριο στην υπηρεσία της αγοράς εργασίας) σε κάτι άλλο, που θα μας βοηθήσει να αντισταθούμε τόσο στην υπερεργασία, τον αχαλίνωτο ανταγωνισμό και τον άθλιο συντεχνιασμό, όσο και στη γιγαντούμενη πολιτιστική-ψυχαγωγική βιομηχανία ώστε να ξεφύγουμε από τις χρυσές αλυσσίδες της καταναλωτικής κουλτούρας;
Ίσως για κάποιες (και κάποιους) από μας αυτός να είναι ο αδύναμος κρίκος της αλυσσίδας για να διαμορφώσουμε τον πυρήνα μιας ζωντανής, εναλλακτικής, αντικαπιταλιστικής κουλτούρας. Και έτσι ίσως ακόμη να μπούμε στο παιχνίδι ουσιαστικής επαναδιεκδίκησης του δημόσιου οίκου μας (όπως λέει Ο Λάμπρος), που έχουμε εγκαταλείψει προ πολλού περιχαρακωμένες-οι στην ιδιώτευση (ενίοτε κατά φαντασίαν προνομιούχα).
Όπως βλέπεις η απάντηση μου βρίθει ίσως, ισως γιατί κι εγώ βρίσκομαι πολλές μέρες και νύχτες στο κρεββάτι με τον εχθρό.
Ωσάν να ψάχνωμεν κι οι δυο ο ένας δια τον άλλον και εν τέλει να καταλήγωμεν αμφότεροι εις μηναίας δόσεις επίπλαστων ανεξαρτησιών... Αχ! ετούτοι οι δεσμοί πώς χάνονται και πότες θα τους βρούμεν;
Σας φιλώ και σας προσκαλώ! εις σύνηθες πεντάδιον το οποίον και αποτελεί αφορμην βλογισμού ελαφρού και ταχέως!
Μια αντίστοιχη πρόσκληση είχα απευθύνει και εγώ χωρίς όμως να έχω προκάμει αν στη στείλω. Οπότε, απαντάς στον φίλτατο goas
Post a Comment
<< Home